Beleid

Beleidsvorming: statusflexibiliteit & interactie   (versie 0.6.2)

Beleid wordt overal gemaakt: bij overheden en in alle organisaties. Het is niet iets dat alleen door beleidmakers achter een tekentafel wordt verzonnen. Alle betrokkenen hebben hun eigen invloed op de totstandkoming en op de uitvoering van beleid. Afhankelijk van de context behoren tot die 'betrokkenen' (behalve de beleidmakers en bestuurders) ook medewerkers, burgers, belangenorganisaties, etc.

Maar hoe zit dat nu in de praktijk? Is er sprake van sturing of van beïnvloeding? En wat heeft dat met interactiestatus te maken?

De praktijk is er een van voortdurende beïnvloeding en communicatie, vaak zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Dat betekent ook dat al die betrokkenen meer invloed hebben dan ze denken.

We moeten deze benadering serieus nemen. Dat wil zeggen: we moeten ons ervan bewust worden dat beleid maken en uitvoeren een voortdurend communicatieproces is van, met en tussen alle betrokkenen. Dan zien we dat er niet zoiets is als beleidmakers die iets verzinnen, beleiduitvoerders die het wel of niet goed uitvoeren en slachtoffers die de dupe worden van gevoerd beleid.
De wereld zit (helaas) complexer in elkaar.

We kunnen dan ook zien dat de kwaliteit van beleid sterk afhankelijk is van de statusflexibiliteit van betrokkenen. In de praktijk betekent het dat:

• beleidmakers en bestuurders vaker en meer bereidheid mogen tonen tot zelfverlaging.
  (Politici zijn erg goed in het beperken van de zelfverlaging tot periodes van verkiezingen)
• andere betrokkenen meer moeite mogen doen om hun statusdynamiek binnen de juiste context te gebruiken.
  (Burgers kunnen alle statusbewegingen efficiënt en effectief inzetten in b.v. een buurtplatform. Voor velen is het echter gemakkelijker zich te beperking tot de anderverlaging: klagen over gevoerd beleid.)
• media meer aandacht zouden mogen besteden aan deze achtergronden van beleid.
  (Informatievoorziening is is belangrijk voor het begrijpen van context en dynamiek.)